November 2010, voorpaginanieuws voor een week: MeMa
(foto's en een aantal filmpjes op: http://gallery.me.com/ivodejong/100041 en op http://gallery.me.com/ivodejong/100031)
dinsdagmorgen 7 december 11 uur, Bathmen...
De Sinterklaasstraat.
Vijf dagen woonden we aan de Saint Nicholas Avenue – op de kruising van Amsterdam 161st Street. De laatste morgen zijn we nar Cloisters geweest, vier metrostops noordelijk. Daar staat de dependance van het metropolitan Museum: de Middeleeuwen. Ik hou van die kunst, bovendien zou er daar, op de meest noordelijke tip van Manhattan, een fraai uitzicht op de Skyline te zien zijn.
En daar was hij weer: de eerste die we zagen was Sint Nicolaas. Hij komt uit Myra (Turkije), werd in Bari vereerd, waar dit beeld (1300) vandaan komt. Van daaruit heeft de Sint via havenstadjes ook ons aangedaan. Een paar zalen verder kwam Jezus-op-wieletjes voorbij. Ook dat is voor zondag, wist ik: 2e Advent. Kreeg ik zomaar kado van Sinterklaas! De preek staat binnenkort op site, Sinterklaas en de kerkdienst zijn immers alweer voorbij gevlogen.
Time flies, net als een vliegtuig. De ziel reist echter op een ezel, en ook het lijf lijdt aan jetlag. “The Australian aboriginees have a tradition that says that when humans travel faster than walking speed (as in any vehicle), when they arrive they must rest a spell so that their souls can catch up to their bodies”, mailde Margie. Zij kan het weten.
Goede Lezers! We danken voor jullie aandacht. Ik houd deze pagina nog een week aan voor-ie naar een plek elders op deze site verhuist; daarna wint de actualiteit het weer. Ik heb de laatste fotoos in de map gezet.
Het is Advent – de periode dat je jezelf als Munchhausen aan het eigen haar uit je moeras moet optrekken. Wij twee zijn in de wolken geweest, deze duistere dagen.
Tegen het verval: besteel de duivel!
(Die ziel reist immers op een ezel...)
dinsdagochtend 16.18 nl time 10 hier.
Daarnet voor de laatste keer uit NY met pa face-ge-timed. Wat een wonder dat dit mogelijk is! We zijn gepakt, de kaarten geschreven, gaan nog een keertje uit en dan vliegen we op. Dank voor het volgen! Met liefde geschreven.
Maandagavond 22.12/dinsdag 04.12
Mijn moeder als een beeld van vrijheid!
Tijdens dit schrijven brengt ze mij vrijwillig thee, en vandaag deden we precies wat we allebei wilden.
Begonnen met een dot van een wandeling door het CP, toen het Guggenheim (...die zijn daar wel chique, hoor); bus naar Applestore (getwitterd, en lekker veel jaloerse tweets teruggekregen), lekker nix gekocht; daarna met de bus met uitleg kriskras door de stad downtown.
Wist je, dat iemand een mislukte zelfmoordpoging heeft gedaan door vanaf de 87e verdieping van het Empire State te springen? De wind was zo sterk, hij vloog bij de 85e door de ramen naar binnen..
Boot op Battery Park – waar voor 45$ Mana-Hatta van de Indians is gekocht – naar The Statue; terug met een lange lange wandeling, via Wall Street naar China Town en gegeten bij de Italiaan in Little italy – zoals wij met 4n vier jaar geleden gedaan hebben (snif..). Terug naar Times Sq Gapshop waar mijn moeder mij als vroeger in mooie nieuwe kleren hees. Chachacha!
Inmiddels ingechecked voor morgen om 6 – 12 uur avond jullie tijd – en om half elf keren we in Nederland terug. Koud, heb ik gehoord. Die avond ben ik (wees gerust) in Lunteren voor Kerst Missen, Tenminste, als het in de plaatselijke kranten gepubliceerd is geworden.
Morgen afscheid.. we hebben nog tot drie; het Met en Cloisters staan nog op het rooster. Jullie zien wel…
Thee.
maandagmorgen 08.00/14.00
Terwijl in Nederland de eerste tocht op natuurijs verreden wordt, komt ondertussen dezelfde zon stralend op over ons vergeten straatje in Manhattan uptown. Heb mijn langste schaduw ooit betrapt.. en twee nieuwe woorden bedacht: "opvoeden" voor een phone in de lader, en in navolging van ht MoMa: "MeMa" voor dit verhaal. Ondertussen maakte moeder zichzelf en het bed op. En ik zag, dat het goed was.
Dadelijk gaan we 10 mns in de C-line (om de hoek) downtown naar 110th, tegenover 't Park, wandelen we het dwars doormidden richting Guggenheim.
Daarna zien we wel. Shoppen? Ellis Island?
Een heerlijke dag in het verschiet.
O jullie allen daar aan de andere kant: Weest Jaloers!
En spaar!
Zondagavond 22/maandagmorgen 04 uur:
Terwijl de beelden van vandaag opgeslagen worden op mijn mobileme account, probeer ik er woorden voor te vinden. Het begon in de kerk – Southern Baptist op 108th street West, ongeveer ter hoogte van het Central Park; op aanraden van Michael. Nu dat werd dus een feest van een dienst. Black Gospel! Compleet met extase en entertainment, forten van negerinnen, een koor om U tegen te zeggen, drummers en een hammond orgel, bespeeld door de fantastiese Melody Moore (“Oh yes Lord – Thankyou Jesus, Ha-Le-Lu-Jah, Praise Him!”). Nota beide bene – staand beginnen we dienst met een anthem waarboven geschreven staat: Netherlands: Wilt heden nu treden.
Handen schudden, lachen, klappen, staan; je hele lijf voelt zich aangesproken. Ik vond het amusant, swingend, inspirerend: voelde me zeer wel thuis. De preek was ook al zo’n ervaring – de rappende, grappende, schreeuwende en fluisterende voorganger. Leuke exegese van Johannes 5 (Bethesda), ja: ik kon het zeer waarderen. Twee uur van spirituele ontspanning! Well well well.. Praise Him. Wat we missen bij onze vrij & zinnige godsdienstoefeningen, dat is dit portie enthousiasme en lef. Dance, man! Raise y’r hands! Na de tijd nam de voorganger ons drie apart en bad met ons, zegende ons - ik liet het me zeer welgevallen. Heb twintig dollar geschonken voor de piano. Want die was vals.
Buiten: Margie is haar telefoon verloren, da’s een drama en dar helpt geen lief Heertje aan. Alle telefoonnummers! En hoe nu naar m'n zuster – dat nummer is geheim.. en mijn busticket naar Philadelpia..
Er zit niks anders op, ik moet downtown om de phone te zoeken, Margie’s really too slow. Na anderhalf uur terug: niet gevonden. Dus naar de Verizon company. Daar kreeg ze een nieuwe van de verzekering, met een complete backup van al haar gegevens – worden daar bewaard. Hebben wij dat ook? Hallelujah!
We ontmoetten mekaar bij het National Museum for Natural History. Hier staan de grootste dinosaurussen met hun kleine koppies; de gaafste Tyrrannosaurus Rex ooit gevonden zie je naast je.
Zalen vol skeletten! Oh My Precious Jesus! En, met stip op drie: History of the Brain. Plus een planetarium op 1. Teveel. Vooral met Margie en haar vele handicaps..
Maar om vier uur was Margie vertrokken. We hadden erg met haar te doen. Zo’n breekbaar mens, wijs, en niet van deze wereld. Met al haar verhalen en aandacht… Bij het afscheid dacht ik: dit was de laatste keer dat we elkaar zagen. En ik werd er droef van. Toen wist ik: Ik raak je niet meer kwijt, we gaan skypen met beeld en geluid, we zullen alle tijd voor elkaar nemen, midden in de nacht.
Mam & Me gingen vervolgens richting Staten Island, voor de gratis Ferry met uitzicht op het Statue of Liberty en Manhattan. Onderweg keken we onze ogen uit naar de mensen. Wat een smeltkroes, deze stad. Wat een verschillen, en wat vindt iedereen die vanzelfsprekend. Dit is, denk ik, de grootste kracht van deze fan-tas-tiese stad: haar diversiteit. Praise The Lord!
Dag drie, avond Half tien, half vier. Mozart op t appeltje, fotoos bewaard; mooiere beelden dan die van vandaag kan ik niet maken. Het MoMa heeft zich op haar best getoond; kunst versiert de mensen; wat een vreemde mensen, waar haalt-ie ze vandaan, waar gaan ze weer heen en wat maken ze veel moois. Indrukken kortom die zowel het intern geheugen als de harde schijf vervullen – en bijna overbelasten. Geen wonder, dat we van alles kwijt raakten daarna.
We zijn weer veilig, wel en voldaan terug. Hebben het over voetencreme en uithoudingsvermogen. Ma doet het goed en kijkt haar ogen uit, en we gaan arm in arm. We delen de drukte van de stad, onder, hier en hoog boven – alle mensen: wat een lagen. Maar de dag eindigt in alle vrede en begon met een herfstwandeling door het Central Park.
Toen was daar de expositie abstract expressionisme. Pollock, De Cooninck, Rothko, Newman, Kline; en een verdieping hoger hingen zalen vol Van Gogh met starry starry night, de mooiste Matisses, de beroemdste Picasso’s. Het maken van foto’s is hier gelukkig geen diefstal (150 op mijn iPhone). Net samen nagekeken. Frida Kahlo, een mooie Chagall, een oude Picasso. Mooi. En dan nog die Mondriaan. En Moeke. De moeite.
Rothko was mijn kampioen (hoewel..). De doeken tot de details bekeken. Het zijn gebeurtenissen; de camera van je oog gaat strelend van hoek tot hoek, vlekken en droppels ontdekkend, het geel in het wit, de zwarte veeg in het zwart. Rothko’s vluchten voor eerste indrukken. Je moet bij ze stilstaan, ze op je af laten komen, je laten ontwapenen. Alleen door geduld en goede wil krijg je de details te zien die iets uniek maakt. Dat geldt inderdaad en natuurlijk ook voor ma en mij; tijd voor elkaar, aandacht, respect. Je loopt Rothko gewoon voorbij; ach wit vlak, blauwe streep, bruine achtergrond. Zo neem je je ouders ook for granted en jezelf op de koop toe.
Er is nog meer, veel meer. Maar ma slaapt al en ik ben moe. Las mijn mail -er is wer een nachtzoen van me uitgezonden (vast via youtube te bekijken). Onverwachte mensen schrijven ontroerende reakties. Ik ga nu slapen ik ben moe.
En voldaan. A-Men.
Day Three, saturday.
half zeven het bed uit, toast gemaakt, koffie, juice. Onze huisbaas Mike had op ons gewacht, day one - zag dat de vlucht twee uur vertraagd was, we weten nu waarom.
Hier is het vroeg, daar is het laat - het lijkt de omschakeling naar de euro wel, je bent steeds aan het rekenen. Ga even buiten maar het is behoorlijk fris nog.
Dadelijk wandeling door Central Park, op weg naar het MoMa; opent half elf. Film over de expositie abstract impressionism hieronder; zin in. Programma verder: EnTire State building, Ellis Island. Twitteren pas vanavond weer, WiFi / roaming is niet overal, en zeker niet overal gratis, of ik moet een nieuwe sim kopen.
Day two, evening: tien over negen vrijdag en me moeder ligt al op bed - met Wallander. Ik sip uit een plichtvrij flesje red label. Hoogboven krast een vliegtuig. Het is een schone dag geweest. De enorme drukte rond Times Square, alle kleuren mensen hier – deze stad is voor sommige Nederlanders een nachtmerrie. Mocht dit de toekomst zijn, ik teken er voor, zoveel talen en gezichten. De dag begin om half zeven. Omgerekend: tot half een uitgeslapen. Zon komt op, wereld is grijs, ik wandel naar Jumel Mansion, vijftig meter verder. Het is het oudste huis van Manhattan – en de straat waar we wonen de oudste houten straat van deze stad. Leuk, dat weten we dus. Terug wordt het huis wakker. We ontbijten met twee Tsjechische, en een Japanse vrouw. Huisbaas Mike komt binnen en vertelt veel over de geschiedenis. Jumel Mansion:, Washington heeft er gewoond; madame Jumel was een minnares van hoge heren – wellicht zelfs van Napoleon. Na het ontbijt lopen wij er binnen en Barbara vertelt dat het destijds door Nederlanders gebouwd is (“Kunnen jullie dat nu nog zien?”). Mooi begin zo met 
geschiedenis. We zien de East River, de brownhouse brick buildings, het huis waar Armstrong en Ellington gewoond hebben hier tegenover. Metrostation 163rd st is om de andere hoek; local train to Times Sq duurt twintig minuten. We stappen uit, de drukte is fantastisch, de wolkenkrabbers bezorgen je haast een nekkramp. En overal die videoreclames. Het Leger des Heils collecteert, en we krijgen in return twee belletjes. Vandaag Margie Brown. Dertig jaar niet meer gezien, ieder jaar weer gezocht. Bossey, 1979-80; daarna onze reis door de USA, half jaar lang, in alle staten behalve Hawaii en Alaska. De boeken die ze schreef, de shows die ze gaf. Margie is beroeps, clown en storyteller, en doet het nog altijd heel goed hier. Komt net terug van vier shows Hawaii. Is nu 59, draagt een helm wegens talrijke hersenschuddingen en stootgevaar, loopt met rollator of twee stokken, is nog altijd scheel en spastisch - en weet waarover ze het heeft. Het is, of ik haar al eeuwen ken. En dat was al lang zo. We zijn weer elkaars favoriete theoloog. De eerste sessie gesprekken in McDonalds, dan naar Sardi’s, een van de bekendste restaurants – ontmoetingsplek van beroemdheden, getuige de karikaturen aan de muur. We delen een menu met ons drieen – dat kan hier. Tanner, de jongeman die ons bedient, krijgt een dikke fooi, omdat hij ons ontspannen ter wille is. Margie vertelt moppen en verhalen – over haar twintig jaar huwelijk met Karma, tot haar dood vier jaar geleden; dier crematie en hoe haar as, gemengd met aarde, gebruikt is om koraal te laten groeien. Margie houdt van rituelen en verhalen. Als Margie vertrokken is, wandelen Ma en ik over Broadway. We ondergaan de lichten, de winkels, de mensen als een warm bad. Morgen Moma, Empire State en Ellis Island.
day one, thursday
15 Sylvan Terace, Harlem NY Vrijdag 27 november - half zeven in de ochtend hier, alles donker. Gedouched geschoren en mjn dutyfree aftershave op gedaan. Moet ik weer een jaar mee verder en dat ruikt wel goed. “Sometimes I don’t know – I just don’t know, I just don’t know How to feel” Todd Rundgren, wat toch bijzonder toch dat zo’n vergeten klassieker me ineens te binnen schiet. Het gaat natuurlijk om de jetlag (jetlegs, jet lack); je uitgeslapen voelen in het holst van de nacht. Ik hoop dat mam verder slaapt, en ja ze snurkt creatief en luid. Maar daar werd ik dus niet wakker van. We hadden allebei uit het vliegtuig de oordopjes mee genomen, maar geen van twee gevoelde de noodzaak die vannacht in te doen. Zes uur tijdsverschil. Ik opende daarnet mijn twitter en ontwaar tot mijn vreugd dat Nederland alweer volledig wakker & werkzaam is; over jullie hoef ik mij geen zorgen te maken. We winnen gewoon een extra nacht met slaap! Wonen hier in een B&B, 30 mins van Kennedy, onze Afghaanse taxidriver vertelde dat het lekker reed wegens Thanksgiving. Vijftig dollar, goed te doen. Eenmaal hier blokje rondgelopen; metro naar de kelder hoekje om, Spanish Harlem hier, opgewaardeeerde slums. Werkende stoplichten, lekkere broodjes en naar bed. Het was een bijzonder avontuurtje gister. Zo hebben we met vier mensen een Airbus 340 opgehouden – het grootste passagierstoestel van dit moment. Alles ging goed, maar ze konden onze ESTA formulieren niet vinden. Blijkt een soortement USA visum te zijn, waarin je plechtig verklaart dat je geen gonnorrhoe hebt gehad dan wel met criminele intenties het land wilt binnenvallen. Eenmaal getekend betaal je 14 dollar en dan ben je braaf. Neen, wij vieren hadden dat niet gedaan en over het hoofd gezien tijdens het boeken. Alles was goed, toch, tot de boarding pass toe? Dit was volslagen nieuw voor mij, maar we mochten dus niet naar binnen. DUS in de geldinwerpcomputer even verder formulieren oproepen en invullen. Mijne kreeg ik net op tijd, Moeders niet meer af – en Jessika en Farida, twee prachtige Almeerse Moeders evenmin. Dus had 
het vliegtuig een probleem: onbeheerste bagage mee op reis - geen handtekening dat het wel snor zat! We zagen het tuig wegrijden, we hebben gezien hoe het terugkeerde. Inmiddels waren alle ESTA’s ingevuld, doch dat telde niet meer – wel/niet niet/wel; wij vieren waren reeds omgeboekt naar half vijf. Bagage moest er uit. Dat heeft onze Airbus dik twee uur gekost. Door ons..! Uiteindelijk kwamen we slechts drie kwartier later aan dan onze grote voorganger. Aan boord l’homme qui crie gezien. Tsjaad, zweminstructeur (“Champion”), duurste hotel, zoon, oorlog, rebellenlegers. Over dat toeschouwer zijn niet gaat in deze wereld. Film greep me naar de keel. Kom me voorstellen dat naast me romantiek en adventure was gekozen. Geen spijt hoor. Prachtige film. Inmiddels slaapt alles nog en weer, en wil ik wel ereis kijken of ik inderdaad het net op kan om dit verhaal op eigen site te zetten. Kan ik er straks nog fotoos bij doen ook.
Deze onder is een groet aan Andries: dadelijk Moma. Your Pic!
en deze is een groet aan jullie allemaal.
