NPB Velp, 3e Advent 12 december 2010 :
Doop van Melle, Siem, Bram, Gijs, Janna en Fiene
Thema: In verwachting van de toekomst
doopwoorden:
Vandaag bevestigen we ons basisvertrouwen met een ritueel, oud als de mensheid
omdat woorden tekort schieten spelen wij hier met water,
met vuur, met licht, met stilte; bidden, zingen, en zegenen wij in Gods Naam.
Doop herinnert aan geboorte: Aan het leven, dat door water moest
niets groeit er, niets bloeit er zonder water.
Levend water; bron, zee; Jordaan, oerwater, vruchtwater
door te doop maken we daar weer iets van mee.
Doop is ons teken van vertrouwen
in het grotere vertrouwen om ons heen;
teken van ons geloof in het geheim,
dat leven schept, ademt, en doorgeeft.
Doop is het teken van basisvertrouwen:
Jij kunt door water Jij kunt door vuur je bent het zelf – en meer dan dat
je hoeft niet bang te zijn; de Liefde is sterker : je bent in goede handen in gebed.
Doopvragen aan de ouders van Siem, Melle, Bram, Gijs, Janna en Fiene:
Beloven jullie zo van je kind te houden, dat het zichzelf kan worden
en een eigen weg vindt in de wereld? Willen jullie het vóórgaan
op de weg naar ontplooiing, en daarbij delen, wat je zelf ten diepste beweegt
zullen jullie het inspireren door verhalen over mooie en goede mensen,
in het vertrouwen dat het, eenmaal groot geworden, deze doop zal beamen?
Wat is daarop jullie antwoord voor allen die hier als getuige staan?
Linda Duindam, Jan Bosch; Henk-Jan Brinkman, Angelique Horsting
Vraag aan de mensen in de kerk :
Willen wij samen werken aan een gemeenschap, waarin ook kinderen zich gewenst en thuis voelen?
Verzamelen van water: Noorwegen, der Rhein, Antwerpen, Elburg etc..
Doop van
Siem Gerrit Cornelis Bosch (27 oktober 2008)
Melle Steef Jonathan Bosch (27 maart 2010)
Bram Jan-Rein Brinkman (3 januari 2003)
Gijs Jan-Willem Brinkman (3 maart 2005)
Janna Josephina Catharina Brinkman (27 maart 2007)
Fiene Maria Cariene Brinkman (11 januari 2010)
Mens op aarde (Huub Oosterhuis) voorgedragen door de ouders
Henk-Jan: Dat ik aarde zou bewonen niet op vleugels als een arend,
niet in schemer als een nachtuil, niet kortstondig als een bloem;
Niet op vinnen onder water, niet gejaagd en niet de jager,
Jan: niet op hoeven, niet met klauwen, maar op voeten twee
Om de verte te belopen, om de horizon te halen
en met handen die wat kunnen: kappen, ruimen, zaaien, oogsten;
Angelique: met een neus vol levensadem, met een buik vol van begeren,
met een hoofd niet in de wolken, wel geheven naar de zon.
Om te overzien die aarde, haar te hoeden als een kudde,
Linda: haar te dienen als een akker en te noemen bij haar naam.
Dat ik ben niet meer of minder dan een mens, een kind van mensen,
een van velen, één met allen, groot en nietig, weerloos vrij.
Allen: Om te zijn elkaar tot zegen, om te gaan een weg van dagen,
liefdesweg, die ooit zal leiden naar een menselijk bestaan.
in-gebed zijn, eindigend met “Mijn mens”
Collecte en we luisteren naar Luna Luna mijn (Ernst Jansz)
het leven is een bootje - je vaart ermee naar zee: Luna Luna Luna mijn
het is een lange weg - maar de stroom die neemt je mee
Luna Luna Luna mijn
er zullen stormen zijn, tegenslag en pijn, en angst
voor wat er komen zal: maar er zullen altijd weer
ontelbaar mooie dingen zijn: Luna Luna Luna mijn
eenmaal op zee zal ik altijd naast je zijn - Luna Luna Luna mijn..
ik zal er zijn in de zilveren maneschijn - Luna Luna Luna mijn
er kunnen stormen zijn - tegenslag en pijn
en angst voor wat er komen zal
maar er zullen altijd weer ontelbaar mooie dingen zijn
Luna Luna Luna mijn - Luna Luna Luna mijn
Kahil Gibran: De Profeet
Je kinderen zijn je kinderen niet:
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel zij bij je zijn,
behoren ze je niet toe. Je mag hun je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichaam huisvesten,
maar niet hun ziel, want hun ziel toeft in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag trachten hun gelijk te worden,
maar tracht niet hen aan je gelijk te maken.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen
als levende pijlen worden weggeschoten.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn.
We luisteren naar: Wespen in de appeltaart - Spinvis
Het wordt een hele mooie dag vandaag: De stoelen gaan naar buiten
En er hangen nieuwe slingers in de heg
Meneer van Ouwenaar zet alle dingen recht
Hij fluit heel vals en zwaait naar de portier
Er is behoorlijk wat bezoek vandaag
Wespen op de appeltaart, de koffie komt voorbij
Ik vind het best, ik zou niet weten wie er jarig is hoera
Of hoe het nou toch verder moet met mij
En de dag is kort - En de dag is lang
s’ Avonds zijn er stemmen, en een liedje op de gang
En ik doe precies wat de dokter zegt
Goed je groente eten en niet te laat naar bed
Niet met die pen, niet op de grond, niet elke keer,
Niet in de zon, niet op die toon, niet tegen mij
En de wolken gaan voorbij... vaarwel vaarwel
Ik hoop maar dat er roze koeken zijn
Het wordt een hele mooie dag vandaag
Ik weet zeker dat ze komt
Want ze was er gisteren ook, in donkerrood
En de zon scheen en toen aten we chinees
En ik weet zeker dat ze wist dat ik naar haar keek
Ze is hier nieuw - ze is genoemd naar een prinses
Alles is zo anders nu sinds een week en 14 uur precies
Ik weet niet wat ze van me vindt maar ik doe m’n best
Zachtjes praten, rustig maar...
Ze is zo stil, we drinken thee
Het is al laat ze neemt haar pil
Die neem haar veilig mee en zacht
Naar het einde van de nacht; slaap wel, slaap wel
Ik hoop maar dat ze nooit zo droomt als ik
Ze zeggen dat het wel iets frisser worden zou,
Ze zeggen vaak hetzelfde
En geregeld dat het goed is voor het gras
Ik weet nog steeds niet wie de jarige nou was
En ook niet hoe het nou verder moet met mij
En de dag is kort - En de dag is lang
s' Avonds zijn er stemmen en een liedje op de gang
En ik doe precies wat de dokter zegt
Ik vind alles best en meneer van Ouwenaar zet alle dingen recht
Nananananana
Lucas 1 : 26 vv : Ave Maria, Let it be en Magnificat (..en dit allemaal in één tekst - gelezen terwijl Let it Be op de achtergrond speelt)
Adventsoverweging: In verwachting van de toekomst
Kunstwerk: Fra Angelico (Guido di Pietro), Annunciatie, Florence 1430
Het gevoel dat vader Jan Bosch heeft bij het krijgen van kinderen – hij zei meteen: dat liedje van de veelzijdige Nederlandse musicus Spinvis: Wespen op de appeltaart.
Een jongen van een jaar of veertien is dromerig aan het zingen.. Hij krijgt allemaal goed bedoelde opvoedingsadviezen over zich heen, doet heus wel een beetje zijn best, is op een onduidelijk feestje terechtgekomen (zoals wij, denk ik allemaal) en is verliefd, weet alleen niet wat hij er mee aanmoet.
De kernzin in het liedje is: “Ik hoop maar dat ze nooit zo droomt als ik”.
Want dat is wat we onze gelieven toe wensen. Onze kinderen zeker. Dat het ze goed zal gaan.
Wir haben unsre Kinder gern..
We willen ze behoeden en bewaren, tegen boze dromen, en wespen op de appeltaart...
En we hopen maar,dat er een meneer van Ouwenaar is die alle dingen recht uiteindelijk recht zet.
Een hele mooie dag.. en wespen op de appeltaart.. Meneer van Ouwenaar zet alle dingen recht.
Kort, kort. Wat dopen is, dat moet je ondergaan (..). En we hebben zoveel prachtige ingredienten vandaag, die vanzelf spreken. Ik denk dat het verband duidelijk wordt.
Een paar woorden.
Voor op ons blad een kleurenafdruk van Fra Angelico’s Annunciatie; de aankondiging aan Maria, het Ave Maria. Het is misschien het meest geschilderde Bijbelverhaal, in ieder geval het meest bezongen.
Fra Angelico – heette in werkelijk heette hij Guido di Pietro. Maar omdat hij deze zelfde afbeelding minstens zestig keer geschilderd heeft, en omdat hij zelf door het verhaal zo veranderde, verbeterde, tot een engelachtige monnik – daarom werd hij broeder engel, Fra Angelico genoemd.
Er was hem namelijk zelf steeds meer iets te binnen geschoten, iets van een roeping, iets van boven.
Je ziet links: de verdrijving uit het paradijs. Adam en Eva, of wij, we hebben het niet aangekund. We lopen het schilderij uit, de gewone wereld in. Ze hebben van de appel gegeten, en zaten wespen op de appeltaart, er zat een worm of een slang in. Daarna gaven ze elkaar de schuld, ze konden zelf de verantwoordelijkheid niet aan. De vleugels van engel Gabriel zijn nog voor een deel in het paradijs: alles gebeurt namelijk tegelijkertijd, ofwel, alles gebeurt nog steeds. Het schilderij is niet bedoeld als een foto van een gebeuren uit de geschiedenis. Fra Angelico wilde, dat het ons te binnen zou schieten, dit verhaal. Dat we het zouden begrijpen. Vanuit de linkerbovenhoek komt een straal licht naar Maria toe en als je heel goed kijkt, zul je in die straal een duifje zien in zweefduik op weg naar Maria’s hart. Maria buigt in deemoed; ze heeft daarnet de woorden gesproken: Mij geschiedde naar Gods wil. Let it be. Haar aarde opent zich voor de toekomst; de hemel schiet wortel in haar.
Een nieuwe werkelijkheid kan ontstaan.
In het scheppingsverhaal staat tot vijf maal toe: God schiep de zon, de maan, de planten en de dieren –
naar hun eigen aard. Naar hun eigen aard! Planten en dieren, die zijn nu eenmaal zo. Die hebben geen schuld, die leven naar de aard van het beestje. Maar mensen?
Bij ons staat geschreven: “De Eeuwige schiep hen naar Gods beeld en gelijkenis, man en vrouw schiep hij hen”. Dat betekent, dat God het mannelijke en het vrouwelijke in zich verenigt.
Het betekent ook, en bovendien, dat wij altijd on-af zullen blijven, en een richting hebben in onze evolutie: De mens menst, we zijn er nog niet, we hebben een roeping, een kompas, een richting. Wij kunnen nooit ofte nimmer zeggen: “Ik ben nou eenmaal zo, dat is mijn aard”. Wij zijn verbeterbaar, wij zijn onderweg, wij evolueren en kunnen dat zelfs in een mensenleven al ervaren. Een mens blijft zich ontvouwen en ontwikkelen. “Ons hart in onrustig, totdat het rust vindt bij God”.
Dit precies is de boodschap, de annunciatie, die Fra Angelico zelf te binnen schoot toen hij dit verhaal en dit schilderij verbeeldde. Dat Maria verstond, daar waar Adam en Eva zich doof hielden. Zij reageerden naar hun aard. Ze lieten zich klein krijgen.
Maria liet zich de hemel te binnen schieten.
Het lijkt wel, of Spinvis het over een Maria heeft… Ik hoop maar, dat ze nooit zo droomt als ik.
Er wordt heel wat afgepraat over hoe Maria nou zwanger is geworden. Dat is, om zo te zeggen: Goddelpraat. Het is besides the point. Het verhaal over de zwangerschap van Maria, ook over Mohammed, Boeddha en Krisjna worden dit soort verhalen verteld. Vorige week heb ik er al even aan gerefereerd. Omdat mensen het diep-zinnige gevoel hebben dat als zo’n bijzonder iemand op aarde rondloopt, dat vast ook op een bijzondere manier begonnen moet zijn. Een dergelijk kind komt van boven, kan bijna niet voortgekomen zijn uit de gewone manier van doen, kan niet van onderen, uit de evolutie komen, maar – het schiet je te binnen vanuit de hoge, vanuit de toekomst.
Het zit niet in onze aard…
Elisabet werd op hoge leeftijd zwanger; ze zeggen, dat Maria is bevrucht via haar oor. Deze verwachtingen verlopen niet volgens onze aard.
Maria hoorde van Gods plan, hoe Hij mensen bedoelde, namelijk naar zijn beeld en gelijkenis – en Maria heeft goed geluisterd: Mij geschiedde naar Uw woord, let it be.
Dadelijk horen we de ouders beloven dat ze hun kinderen willen inspireren door verhalen te vertellen en liedjes te draaien van mensen die hen bezield hebben.
We geven de kinderen zo een roeping, een verwachting van toekomst mee – via het oor.
En dat doen we, in de hoop dat ze mensen worden:
“Zoals U bedoelde, toen u ons tijd van leven gaf..”.
Dat een geboorte iets wonderlijks is, iets van boven, iets van God, iets van Goh:
Dat is eigenlijk het gevoel van alle ouders.
Je bent niet alleen je aard; je bent minstens evenzeer je roeping. Je moet niet alleen gevoel, maar ook opgevoed worden. Tot een hoopvol, optimistisch mens.
Het schilderij: Het is appèl tegenover appel.
In het paradijsverhaal zat een slang, of een worm in de appel. Bij Spinvis: Wespen op de appeltaart.
Appel en appèl: aarde en hemel, roeping versus instinct.
Daarom staat het verhaal van de verdrijving uit het paradijsverhaal naast het Ave Maria.
Het falen van mensen, als we anderen en ons verleden de schuld geven:
Adam Eva, Eva Adam, en zo gaat het maar door, en zo komt er nooit wat van;
totdat we onze eigen verantwoordelijkheid nemen en onszelf aanpakken en verbeteren.
Er is een roeping vanuit de toekomst, vanuit de hoge. Dat zie je op dit schilderij. Heerlijk naïef verbeeld, een lichtstraal met daarin een duifje die Maria te binnen schiet, wanneer ze gezegd heeft:
Mij geschiedde naar Uw woord, of zoals het in de Engelse vertaling heet:
Let it Be. Laat de Geest over je komen. Laat je bevruchten door de toekomst.
In verwachting van de toekomst; Maria was dat. Zij zingt de meest ongelooflijke woorden;
dat heersers van de troon gestoten worden en de geringen aanzien krijgen, rijken worden weggezonden met lege handen en hongerigen overladen worden met gaven.
Dat visioen heeft ze boven gekregen, via het oor.
Dat geven we de kinderen mee, via het oor: In Asien oder Afrika.
Onze aard, tegenover onze roeping;
en dat er nog genoeg appèl van de hemel terecht komt op de aarde. Dat we wakker mogen worden, en luisteren..
Mother Mary, Let it be..!
(bovenstaand filmpje is opgenomen tijdens het collecteren)
